11/03

Jawadde… ’t is precies echt lang geleden dat we nog gemaild hebben! Maar Lise en ik zijn dan ook allebei goed ziek geweest, waardoor internetbezoeken uitgesteld werden. En als je dan weer beter bent, marcheert het allemaal niet! Bon ja, we zijn hier weer met ons verslagje: beter laat maar nooit, niewaar?

Misschien eerst even over het ziek zijn? Hilarisch en lekker absurd: een angina, allebei! Wel met een beetje andere symptomen, bij mij zat het vooral in mijn keel (die zat zo ferm opgezwollen dat ik zo goed als niet meer kon praten, en was super super pijnlijk, wat er bij komt is wat oorpijn en hoofdpijn) en bij Lise was het vooral barstende koppijn, wat keelpijn en op de eén of andere manier last van haar maag. Koorts hadden we allebei, Malaria hadden we allebei niet (gelukkig), maar ik moest wel naar het ziekenhuis om het te laten testen. Wellicht omdat ik als eerste ziek gevallen ben en de dokter niet zeker was? We zijn beiden een 4-tal dagen out geweest, eerst ik dan Lise. ’t Is echt een gekke situatie, altijd scheelt er wel iets met een van ons! Maar zolang het niets ernstigs is, is alles in orde natuurlijk (al was mijn situatie eventjes wel bangelijk door de koorts en de ferme zwelling maar vooral ook omdat je niet weet wat het is, hoe de dokters hier zullen zijn, hoe het ziekenhuis is, je moet opletten dat alles steriel gebeurt, maken dat je zelf je spuiten mee hebt voor het geval dat het niet steriel gebeurt, pillen krijgen waarvan je niet weet wat ze met je zullen doen, …Bij Lise was het ook niet leuk natuurlijk, maar wisten we al een beetje hoe de ziekte zou kunnen verlopen).
Voor iedereen die ook maar de neiging heeft om zich zorgen te maken: da’s voor niets nodig. Op het moment dat wij dat begonnen doen, hebben we gebeld naar Mustapha (de man bij wie we in het begin logeerden, een vrij belangrijke kerel in Banjul) die ons ’s avonds meteen meenam naar de dokter en overal meeging met ons. Ook toen Lise ziek was, kregen we compagnie en werden we opgehaald door de auto van de BCC enz., dus we krijgen hier echt wel de beste zorgen!

Ondertussen is de tijd hier natuurlijk niet voorbij gekropen, maar best wel gevlogen! We hebben alweer met vanalles kennisgemaakt.

De Nigeriaanse film bijvoorbeeld. Ongelofelijk amateuristisch, geluid: erbarmelijk (in die zin dat het geluid van een duivel bijv. veel te hard staat en je dialogen amper kunt volgen omdat het zo stil is) esthetisch: trekt op de ballen, inhoudelijk: een mix van belachelijk en walgelijk. Een proevertje? Boze duivelaanbidder doet meisjes geloven dat ze naar Europa mogen op voorwaarde dat ze met wat toiletpapier over hun vagina wrijven (geen paniek, er worden geen details gefilmd), maar in feite zijn ze gewoon offers voor de duivel. Op het moment dat ze als offer aanvaard worden (of toch de toiletpapiertjes) komen zowat al hun ingewanden uit de vagina van de meisjes en bloeden ze dood. Andere mensen straffen ze dan weer door ze een dubbele penis te geven of blind te maken. Tof hé zeg. Maar het gekste van allemaal is dat die films hier blijkbaar ongelofelijk goed verkopen en inderdaad, de videotheken (stel je er niet teveel bij voor, 100 films zal al veel zijn) hebben vooral deze films in huis, de films die wij dan weer gewoon zijn op televisie vind je bijna niet.

Secka (nichtje van mrs Gomez) nam ons ook eens een avondje mee uit. Dat was wel iets helemaal anders dan ‘The Pope John Paul II Parish Hall’! Eerst gingen we naar een award-uitreiking voor DJ’s. Vrij groots opgevat, iedereen in gala, maar als de elektriciteit uitvalt is alles natuurlijk om zeep. Op zich was de organisatie ook echt niet goed, maar dat beginnen we hier wel gewoon te worden. Echt even stilstaan en nadenken bij wat er moet gebeuren, wat prioritair is, waar je naartoe wilt, … nope. Gebeurt hier niet.
Daarna gingen we naar de ‘Tamtam-club’, wat wellicht wel een vrij gerenommeerd ding is aangezien Secka daar naartoe gaat (zij is wel vrij bekend, geloof ik, heeft een eigen radioprogramma enz. Een mega hippe trouwens, maar echt een toffe). Rond 2u ’s nachts zat daar zo goed als niemand, maar blijkbaar was dat door die awarduitreiking. We waren eerder weggelopen omdat de airco echt véél te hoog stond, dus na een tijdje kwam de rest idd achter. Dat deed wel eens deugd, je even goed laten gaan!

Ook nog handig om weten: Lise’s houding en die van mij zijn wat aan het omdraaien… Waar ik in het begin de naïeve tuut was die altijd alles uitlegde aan de klojo’s die ons op straat komen ambeteren en Lise altijd kortaf was, ben ik nu de Belgische bitch en is Lise de zachtere van de 2. ’t Is wel echt goed om met 2 te zijn, voor ontelbaar veel redenen, o.a. dus omdat je elkaar wat kunt temperen: zo zegt Lise het tegen mij als ik te grof wordt en hang ik even de ‘boss lady’ uit wanneer de kerels Lise haar tips van: ‘ga weg’ niet verstaan (werkt ook niet altijd hoor, wees maar gerust).

Aaaah, ik zie hier in mijn dagboek nog iets wat interessant is om te vertellen! We hebben een verlovingsfeest meegemaakt! De dochter van Auntie Fatima die in Engeland woont, is verloofd! Hier is dat dus met een heel feest, georganiseerd door de familie van de vrouw, waar de familie van de man met allerlei geschenken en geld naartoe komt om officiëel in naam van hun zoon (want die is er nooit bij op dat moment) de hand van de dochter komt vragen. Dan worden ze normaal gezien wat op de proef gesteld en krijgen ze een andere dochter te zien (om te weten of de familie de aanstaande bruid wel al eens gezien heeft of niet) of wordt er naar redenen gevraagd of zo. Maar allemaal echt wel vriendschappelijk.
Dan is er normaal gezien een feest waarbij de aanstaande bruidegom dan wel weer aanwezig is, samen met de bruid om hun verloving te vieren! Nu was het koppel zelf er dus niet bij, aangezien ze in Engeland wonen.

Ondertussen zijn we ook met onze danslessen van start gegaan: de 1e week 2 dagen en dan was ik ziek, de 2e week 2 dagen en dan was Lise ziek... Nu gaan we ervoor hoor! 't Is echt wel sjiek, het doet ongelofelijk veel deugd om weer te bewegen (want die velo's hier zijn echte krotten, we hebben er al meer niet dan wel op gereden, dus ja....) We leren vanalles van dansen. Hier zijn er verschillende stammen, Wolov, Fula, Serrer, ... en elke stam heeft zo zijn eigen typische manier van dansen. Wij leren die manieren in een choreografie, wel tof!

Nog een laatste frustratie uiten , dan ronden we af: we kunnen hier echt geen gewone vrienden maken. De familie van Gomez, ça va, maar voor de rest is iedereen hier precies echt gewoon uit op ons geld of om met ons te trouwen (wat dus op hetzelfde neerkomt). Als je hier blank bent, ben je rijk en leef je een droomleventje. Dat is wat de mensen hier denken. Enkele maanden terug zou ik gezegd hebben: ja maar we zijn ook rijk in vergelijking met hen. En in enkele gevallen is dat inderdaad wel waar, maar alles is gewoon zo anders dat de vergelijking gewoon niet opgaat. Ook in Europa zijn er bedelaars, ook als je blank bent moet je werken om geld te verdienen, ook als blanke is het niet altijd evident om werk te vinden, en ga zo maar door. Dat zijn dingen die vele mensen hier niet door hebben. En de uitspraak “toubab give me 5 dalasis, toubab dit, toubab dat…” begint ons ook ferm tegen te steken. De ene dag al meer dan de andere natuurlijk, maar ik zal in elk geval supercontent zijn om in België eens niet meer als attractie (die wellicht wel eens geld zou kunnen schijten) beschouwd te worden als je over straat loopt.

Maar om deze berichtgeving (die nogal van de hak op de tak is, vermoed ik, doordat het zo lang geleden is) positief af te sluiten: we zijn het hier nog niet beu, de familie van Gomez is echt lief voor ons, onze familie hier ook geregeld eens en het zonnetje blijft schijnen…

Hopelijk gaat in België alles nog altijd goed met iedereen! We zijn al over de helft, dus binnen anderhalve maand zien we mekaar terug!
Dikke zoenen,
Lise en Eva