Dag iedereen,
Eva en ik zijn sinds maandag terug in België en als ik voor mezelf mag spreken: het valt niet mee. Natuurlijk was het afscheid van onze vrienden daar niet gemakkelijk, na drie maanden begin je wel al een band op te bouwen die je dan plots weer moet verbreken. Toch doet het ook deugd om vrienden en familie terug te zien. Nog even wil ik alle mensen bedanken die ons van dicht en van ver gesteund hebben in ons project, een dikke merci! Jërëjëf!!!
En dan nu, back to reality...
dikke zoenen
Lise
woensdag 23 april 2008
woensdag 9 april 2008
Salaam 'aleikum
Dag iedereen, alles goed daar in Belgie? Hier nog altijd superwarm, soms gaat het er echt wel over maar soms is het ook echt aangenaam. Het is al weer een tijdje geleden maar een drukke agenda en veel weekendjes uit verhinderden om vlug te komen mailen maar hier nog een laatste keer de stand van zaken: De laatste mail is van 25 maart, voor ons was dat de tweede week van de paasvakantie, toen hadden we onze zalige relaxdag aan het zwembad van het atlantic hotel... In diezelfde week hebben we nog eens geprobeerd om in het hotel binnen te dringen maar blijkbaar werden we al gesignaleerd want we werden weggestuurd... dan maar aan het strand gaan liggen... Het hoogtepunt van onze vakantie was toch wel de trouw. Eent wee-daagse trouwfeest met veel eten en veel muziek en dans... Dus de zaterdag moesten eva en ik om 13u in de kerk in Bakoteh zijn. Dit is een rit van een bushtaxi, een taxi en nog een bushtaxi dus je bent wel eventjes onderweg. Gelukkig begpon de mis maar om 14u want het was weer setseta (dit is elke derde zaterdag van de maand dat de mensen hun huis en straat moeten kuisen, voor 13u mag niemand buitenkomen en mag er niemand rijden, ook geen taxi's dus) dus om 13u stonden eva en ik op de plaats om onze bushtaxi te nemen en natuurlijk waren er superveel mensen die tot dan moesten wachten dus vervoer was een probleem. We kwamen dus te laat in de mis maar niemand die dat echt erg vond. Iedereen zag er echt supermooi uit en de bruid en bruidegom waren traditioneel in wit en zwart. De mis hebben we niet helemaal kunnen zien want we werden uit de kerk gehaald door een stel neven en nichten om al naar the hall te gaan waar het feest zou doorgaan; Alle neven en nichten van dezelfde generatie waren in dezelfde kleren (wij dus ook) zodat iedereen de familie zou herkennen. In the hall aangekomen waren we dus voor de gasten, moesten we eerst stoelen klaarzetten in rijen in de zaal waar de speeches en zo gegeven zouden worden. En zoals Seckah al voorspeld had, er was een massa volk! Als je hier 500 mensen uitnodigd, dan moet je koken voor 1000 omdat iedereen hier vrienden en zo mag meenemen. Dus onze taak bestond eruit om de mensen van eten en drank te voorzien. eerst kregen ze een aluminium bakje met snacks voor tijden de speeches en zo, dan gingen de mensen aan tafel. Er was een overdekt terras dat op de eerste verdieping was, dit was voor de special guests, de dichte familie en vrienden. De rest van de gasten zaten niet eens aan tafels maar gewoon door elkaar op stoelen op het binnenplein. De nichten en eneven waren in groepen opgedeeld en wij moesten dus opdienen. Ik stond bij de special guests en dus ook de bruid en bruidegom. eerst was er benachin, dan een soort soep, dan nog brochettes en dan nog dessert. De mensen hadden dus wel eten genoeg! En het feest was zalig, er was een muziekgroep die ambiance bracht, mensen dansten, en iedereen was superblij. Dan na een korte nacht stonden we op om naar het andere feest te gaan. Dit was dan bij een van de nichten thuis. Daar opnieuw kregen de mensen eten (benachin) en nog iets om mee te nemen naar huis. Het grappige is dat het trouwpaar vroeg naar huis ging en dat de mensen nog lang bleven verder feesten. In ieder geval, de familie van ms. Gomez is de max, iedereen is supervriendelijk en we werden echt in de watten gelegd. Maandag terug naar school, pijnlijk om opnieuw vroeg op te staan. Ons lesgeven in onze eigen klas zit erop. na de vakantie nemen we elke klas voor een halve dag en nemen we ze mee naar het park zodat we meer plaats en rust hebben. Met elke klas proberen we eens iets niews te doen: drama, sport, muziek, beeld,... en de kinderen hebben ervan genoten. Na een drukke en vermoeiende week stond het weekjend alweer vol: een drie daagse naar Bwiam. Dit is een dorp waar de vroegere vice-principal van de school woont. Er is daar ook een school waar enkele leerkrachten nog les gegeven hebben. Elk jaar gaan ze dus met een delegatie nhaar Bwiam om Mr. Secka te bezoeken. Nu dus ook, en wij mochten mee. En het was de max. Eindelijk hadden we de kans om wat natuur te zien, om een dorp te zien,... Er waren vooral vrouwelijke leerkrahcten mee, met hen hebben we de hele zaterdag gekookt. Ontbijt: frieten met sla en kip en tapalapa (brood), tussendoor: de vrucht van cachunoten, mangomoes (smaakt naar appelmoes), palmwijn, lunch: rijst met palolie en vlees en garnalen, diner: pasta met kip (gefrituurd). Veel gegeten dus maar ook veel gelachen en veel gepraat.Zondag dan eerst naar de mis, erna ontbijt: gefrituurde garnalen met ajuinen en tapalapa. Dan hebben we gelukkig nog iets gedaan: in een 4x4 (achteraan in de bak) zijn we naar Kunkujan geweest, het dorp van de president en hebben we daar het natuurpark bezocht. We hebben niet zoveel spectaculaire beesten gezien maar het was wel leuk: zebra's, kamelen, slangen, apen, struisvogels, hyenas, krokodillen. Het was wel superwarm die dag en eva en ik hadden geen water mee dus kon ik me niet meer bedwingen om van het lokale water te drinken. Toen we terugkwamen in Bwiam waren ze varken aan het grillen: lekker!!!! En dan terug naar huis, moe maar voldaan kropen we in ons bed. Maandag en dinsdag hebben we dan nog onze lessen afgewerkt zodat we elke klas eens gehad hebben. En gisterenavond en vandaag hadden Eva en ik last van onze maag. Het is hier altijd wel iets!!! Voor de rest zijn we nog wat gaan shoppen want alles is hier echt wel goedkoop en we willen genietenv an onze laatste week. Nog 11 dagen en we zijn thuis, ik kijk er toch al naar uit! dit was mijn laatse mailtje want veel spannends zal er toch niet meer gebeuren! Dikke zoenen en tot gauw, Adama en Awa
dinsdag 25 maart 2008
Da fatanga torop (het is hier te warm)
Dag iedereen, hier alweer wat nieuws vanuit het warme Gambia:
Dinsdag, woensdag en donderdag niet zoveel speciaals gedaan. Naar de tailor geweest om onze maten op te meten voor onze kleren, naar de markt geweest om stof te kopen.
Donderdag was voor mij wel een toffe dag want ik heb Katherine gevraagd om mijn haar te doen: ik had twee pakken extensions gekocht en hier zijn ze supergoed in het vlechten van haar dus liet ik mij maar lange vlechten indoen. En ik moet zeggen, het resultaat mag gezien worden! foto's volgen nog!
Vrijdag dan was het weer tijd om een traditie bij te wonen:
goede vrijdag. Hier maakt iedereen die het wilt 'naan bouru', dit is een mengsel van gemalen rijst, baobab, suiker en soms kokos. Nogal zwaar en ik vind het ook niet zo lekker. Dan gaan ze dat naar al hun vrienden gaan uitdelen. Vandaag gingen we dus opnieuw naar Seckah en haar familie om daar goede vrijdag bij te wonen. We zagen trouwens eindelijk haar zus en de toekomstige man die hier nu aangekomen zijn.
Zaterdag ook een primeur: pannekoeken!! Eva en ik hadden het recept gevraagd aan Eva haar mama en dan zijn we de inkopen gaan doen. Ik moet zeggen: zonder weegschaal, klopper, mixer en deftige pan is het helemaal niet gemakkelijk! We hebben geklopt tot onze armen pijn deden. maar, de pannekoeken waren heerlijk! We zijn er dan wat gaan uitdelen aan onze schaarse vrienden in de straat! Ook Antie Fatima wist ze te pruimen! pannekoeken zoals wij ze eten kennen ze hier helemaal niet!
Zondag dan het langverwachte Pasen! We stonden vroeg genoeg op zodat we zeker op tijd waren om mee te gaan naar de mis maar tot onze verbazing ging ons gezin helemaal niet! Nuja, we waren er niet rouwig om. Maar ik heb nog nooit zo"n eenzame pasen gehad als hier... er kwam geen familie, we gingen niet naar familie, het was gewoon ons vijven. Uit pure verveling hebben we dan maar naar de titanic gekeken.
's avonds waren we uitgenodigd op een house-party van een vriend van Patrick. Ik was al helemaal in mijn nopjes om nog eens een feestje te kunnen doen maar al gauw bleek (en eigenlijk hadi k het wel kunnen denken) dat hun manier van feesten hier niet overeenkomt met de onze: zitten en praten, zelfs niets drinken en wachten tot iemand je een beker geeft, er was wel bbq maar je kreeg drie stukjes met wat ajuinen die veel te pikant waren. Nuja, nieuwe ervaringen...
Gisteren dan was het paasmaandag en dit wordt ook niet zomaar gepasseerd. Elk jaar is er op het strand in banjul een vlieger festival. Mensen komen met hun vliegers, er is vanalles om te eten en te drinken, er is muziek en er wordt gedanst. Lekker gezellig.
Vandaag dan was werkelijk een topdag:
We stonden vroeg op om te werken aan de gambia koffer. Na 3u goed dorowerken hadden we er wel genoeg van en zijn we vertrokken naar de bank om eindelijk alles te regelen. Vandaag hebben we eindelijk onze kaart gehad. Dan werden we opgebeld door Ousman met de mededeling dat de container eindelijk aangekomen is. We kunnen nu dus ons materiaal gebruiken om in de komende twee weken toffe lessen aan de kinderen te geven.
Enkele dagen geleden ontmoetten we een man die in het Atlantic hotel werkt. Hij vertelde ons dat we daar altijd mogen gaan zwemmen omdat alle blanke mensen hier toch in dat hotel zitten dus ze zouden ons niet vragen of we wel gasten van het hotel zijn. Dus waagden we onze kans en gingen we gaan zwemmen in het zwembad. Zalig was dat, eventjes de toerist uithangen. Wel was het eventjes spannend toen we een drankje wilden halen aan de bar en we niet konden betalen met geld maar enkel op het kamernummer, gelukkig hebben we het eerst gevraagd! Dit uitstapje zal zich zeker nog herhalen!
Ziezo, dit was het alweer... tot de volgende!!
zoenen
Adama en Awa
Dinsdag, woensdag en donderdag niet zoveel speciaals gedaan. Naar de tailor geweest om onze maten op te meten voor onze kleren, naar de markt geweest om stof te kopen.
Donderdag was voor mij wel een toffe dag want ik heb Katherine gevraagd om mijn haar te doen: ik had twee pakken extensions gekocht en hier zijn ze supergoed in het vlechten van haar dus liet ik mij maar lange vlechten indoen. En ik moet zeggen, het resultaat mag gezien worden! foto's volgen nog!
Vrijdag dan was het weer tijd om een traditie bij te wonen:
goede vrijdag. Hier maakt iedereen die het wilt 'naan bouru', dit is een mengsel van gemalen rijst, baobab, suiker en soms kokos. Nogal zwaar en ik vind het ook niet zo lekker. Dan gaan ze dat naar al hun vrienden gaan uitdelen. Vandaag gingen we dus opnieuw naar Seckah en haar familie om daar goede vrijdag bij te wonen. We zagen trouwens eindelijk haar zus en de toekomstige man die hier nu aangekomen zijn.
Zaterdag ook een primeur: pannekoeken!! Eva en ik hadden het recept gevraagd aan Eva haar mama en dan zijn we de inkopen gaan doen. Ik moet zeggen: zonder weegschaal, klopper, mixer en deftige pan is het helemaal niet gemakkelijk! We hebben geklopt tot onze armen pijn deden. maar, de pannekoeken waren heerlijk! We zijn er dan wat gaan uitdelen aan onze schaarse vrienden in de straat! Ook Antie Fatima wist ze te pruimen! pannekoeken zoals wij ze eten kennen ze hier helemaal niet!
Zondag dan het langverwachte Pasen! We stonden vroeg genoeg op zodat we zeker op tijd waren om mee te gaan naar de mis maar tot onze verbazing ging ons gezin helemaal niet! Nuja, we waren er niet rouwig om. Maar ik heb nog nooit zo"n eenzame pasen gehad als hier... er kwam geen familie, we gingen niet naar familie, het was gewoon ons vijven. Uit pure verveling hebben we dan maar naar de titanic gekeken.
's avonds waren we uitgenodigd op een house-party van een vriend van Patrick. Ik was al helemaal in mijn nopjes om nog eens een feestje te kunnen doen maar al gauw bleek (en eigenlijk hadi k het wel kunnen denken) dat hun manier van feesten hier niet overeenkomt met de onze: zitten en praten, zelfs niets drinken en wachten tot iemand je een beker geeft, er was wel bbq maar je kreeg drie stukjes met wat ajuinen die veel te pikant waren. Nuja, nieuwe ervaringen...
Gisteren dan was het paasmaandag en dit wordt ook niet zomaar gepasseerd. Elk jaar is er op het strand in banjul een vlieger festival. Mensen komen met hun vliegers, er is vanalles om te eten en te drinken, er is muziek en er wordt gedanst. Lekker gezellig.
Vandaag dan was werkelijk een topdag:
We stonden vroeg op om te werken aan de gambia koffer. Na 3u goed dorowerken hadden we er wel genoeg van en zijn we vertrokken naar de bank om eindelijk alles te regelen. Vandaag hebben we eindelijk onze kaart gehad. Dan werden we opgebeld door Ousman met de mededeling dat de container eindelijk aangekomen is. We kunnen nu dus ons materiaal gebruiken om in de komende twee weken toffe lessen aan de kinderen te geven.
Enkele dagen geleden ontmoetten we een man die in het Atlantic hotel werkt. Hij vertelde ons dat we daar altijd mogen gaan zwemmen omdat alle blanke mensen hier toch in dat hotel zitten dus ze zouden ons niet vragen of we wel gasten van het hotel zijn. Dus waagden we onze kans en gingen we gaan zwemmen in het zwembad. Zalig was dat, eventjes de toerist uithangen. Wel was het eventjes spannend toen we een drankje wilden halen aan de bar en we niet konden betalen met geld maar enkel op het kamernummer, gelukkig hebben we het eerst gevraagd! Dit uitstapje zal zich zeker nog herhalen!
Ziezo, dit was het alweer... tot de volgende!!
zoenen
Adama en Awa
dinsdag 18 maart 2008
Salaam Alaikum (zoals je het werkelijk schrijft)
Dag iedereen, het is ondertussen al een tijdje gelden maar een drukke agenda en internetproblemen verhinderden ons om nog te posten op de blog.
Vorige week hadden de kinderen dus examens op school. Daar zijn we ook niet aardig van verschoten. Elke leerkracht moest dus in een ander lokaal voor een andere klas bewaken en dus ook andere examens verbeteren om objectief te zijn. Alle examens zijn dan ook meerkeuze omdat het anders te moeilijk wordt om ze te verbeteren. Nuja, je zou zeggen dat dit gemakkelijker is voor de kinderen maar ze bakken er nog altijd niets van. Een gemiddelde score van 10 op 40 is al veel. Maar de leerkachten vinden het dus normaal. Nuja, gelukkig moesten Eva en ik maar drie dagen bewaken en verbteren want donderdag en vrijdag waren we uitgenodigd bij Hanne en Annelies (onze klasgenoten) om eens bij hen op bezoek te gaan. Het was dan ook een supertoffe tzeedaagje in Kerr Sering. We hebben hun school bezocht, hun compound en veel van hun vrienden gezien.
Zaterdag en zondag zaten we opnieuw niet in Banjul maar in Serrekunda, bij de fa;ilie van de directrice. Daar was er opnieuz de meeting van onze leeftijdsgenoten. Zondag hebben we benachin gamaakt en gefilmd voor de Gambia koffer en lekker gegeten en lang gepraat met Seckah en Jandah, onze vriendinnen. Zondagavond gingen we dan terug naar Senegambia om met Hamme en Annelies naar Sislas te gaan. Dit is een reggea beachparty en ik vond het in elk geval 100% genieten. Chilly muziek, palmbomen, ligstoelen en tropisch weer, de ideale omstandisheden voor een beachparty. maandag dan een rustig dagje. Eva en ik hebben het na 2 maanden eindelijk aangedurft om alleen naar de markt te gaan en ik moet zeggen dat het reuze meeviel. We beginnen al wat mensen te kennen die ons dan met plezier en zonder tegenprestatie rondleiden. Afbieden lukt ons ook al aardig, een boss lady zijn en je komt er wel.
Zo, ik moet nu stoppen want de klok tikt hier zijn laatste minuten af, ik wens alle mensen van de khbo een goede stage!!!!
dikke zoenen
Lise en Eva (aka Adama en Awa)
Vorige week hadden de kinderen dus examens op school. Daar zijn we ook niet aardig van verschoten. Elke leerkracht moest dus in een ander lokaal voor een andere klas bewaken en dus ook andere examens verbeteren om objectief te zijn. Alle examens zijn dan ook meerkeuze omdat het anders te moeilijk wordt om ze te verbeteren. Nuja, je zou zeggen dat dit gemakkelijker is voor de kinderen maar ze bakken er nog altijd niets van. Een gemiddelde score van 10 op 40 is al veel. Maar de leerkachten vinden het dus normaal. Nuja, gelukkig moesten Eva en ik maar drie dagen bewaken en verbteren want donderdag en vrijdag waren we uitgenodigd bij Hanne en Annelies (onze klasgenoten) om eens bij hen op bezoek te gaan. Het was dan ook een supertoffe tzeedaagje in Kerr Sering. We hebben hun school bezocht, hun compound en veel van hun vrienden gezien.
Zaterdag en zondag zaten we opnieuw niet in Banjul maar in Serrekunda, bij de fa;ilie van de directrice. Daar was er opnieuz de meeting van onze leeftijdsgenoten. Zondag hebben we benachin gamaakt en gefilmd voor de Gambia koffer en lekker gegeten en lang gepraat met Seckah en Jandah, onze vriendinnen. Zondagavond gingen we dan terug naar Senegambia om met Hamme en Annelies naar Sislas te gaan. Dit is een reggea beachparty en ik vond het in elk geval 100% genieten. Chilly muziek, palmbomen, ligstoelen en tropisch weer, de ideale omstandisheden voor een beachparty. maandag dan een rustig dagje. Eva en ik hebben het na 2 maanden eindelijk aangedurft om alleen naar de markt te gaan en ik moet zeggen dat het reuze meeviel. We beginnen al wat mensen te kennen die ons dan met plezier en zonder tegenprestatie rondleiden. Afbieden lukt ons ook al aardig, een boss lady zijn en je komt er wel.
Zo, ik moet nu stoppen want de klok tikt hier zijn laatste minuten af, ik wens alle mensen van de khbo een goede stage!!!!
dikke zoenen
Lise en Eva (aka Adama en Awa)
dinsdag 11 maart 2008
11/03
Jawadde… ’t is precies echt lang geleden dat we nog gemaild hebben! Maar Lise en ik zijn dan ook allebei goed ziek geweest, waardoor internetbezoeken uitgesteld werden. En als je dan weer beter bent, marcheert het allemaal niet! Bon ja, we zijn hier weer met ons verslagje: beter laat maar nooit, niewaar?
Misschien eerst even over het ziek zijn? Hilarisch en lekker absurd: een angina, allebei! Wel met een beetje andere symptomen, bij mij zat het vooral in mijn keel (die zat zo ferm opgezwollen dat ik zo goed als niet meer kon praten, en was super super pijnlijk, wat er bij komt is wat oorpijn en hoofdpijn) en bij Lise was het vooral barstende koppijn, wat keelpijn en op de eén of andere manier last van haar maag. Koorts hadden we allebei, Malaria hadden we allebei niet (gelukkig), maar ik moest wel naar het ziekenhuis om het te laten testen. Wellicht omdat ik als eerste ziek gevallen ben en de dokter niet zeker was? We zijn beiden een 4-tal dagen out geweest, eerst ik dan Lise. ’t Is echt een gekke situatie, altijd scheelt er wel iets met een van ons! Maar zolang het niets ernstigs is, is alles in orde natuurlijk (al was mijn situatie eventjes wel bangelijk door de koorts en de ferme zwelling maar vooral ook omdat je niet weet wat het is, hoe de dokters hier zullen zijn, hoe het ziekenhuis is, je moet opletten dat alles steriel gebeurt, maken dat je zelf je spuiten mee hebt voor het geval dat het niet steriel gebeurt, pillen krijgen waarvan je niet weet wat ze met je zullen doen, …Bij Lise was het ook niet leuk natuurlijk, maar wisten we al een beetje hoe de ziekte zou kunnen verlopen).
Voor iedereen die ook maar de neiging heeft om zich zorgen te maken: da’s voor niets nodig. Op het moment dat wij dat begonnen doen, hebben we gebeld naar Mustapha (de man bij wie we in het begin logeerden, een vrij belangrijke kerel in Banjul) die ons ’s avonds meteen meenam naar de dokter en overal meeging met ons. Ook toen Lise ziek was, kregen we compagnie en werden we opgehaald door de auto van de BCC enz., dus we krijgen hier echt wel de beste zorgen!
Ondertussen is de tijd hier natuurlijk niet voorbij gekropen, maar best wel gevlogen! We hebben alweer met vanalles kennisgemaakt.
De Nigeriaanse film bijvoorbeeld. Ongelofelijk amateuristisch, geluid: erbarmelijk (in die zin dat het geluid van een duivel bijv. veel te hard staat en je dialogen amper kunt volgen omdat het zo stil is) esthetisch: trekt op de ballen, inhoudelijk: een mix van belachelijk en walgelijk. Een proevertje? Boze duivelaanbidder doet meisjes geloven dat ze naar Europa mogen op voorwaarde dat ze met wat toiletpapier over hun vagina wrijven (geen paniek, er worden geen details gefilmd), maar in feite zijn ze gewoon offers voor de duivel. Op het moment dat ze als offer aanvaard worden (of toch de toiletpapiertjes) komen zowat al hun ingewanden uit de vagina van de meisjes en bloeden ze dood. Andere mensen straffen ze dan weer door ze een dubbele penis te geven of blind te maken. Tof hé zeg. Maar het gekste van allemaal is dat die films hier blijkbaar ongelofelijk goed verkopen en inderdaad, de videotheken (stel je er niet teveel bij voor, 100 films zal al veel zijn) hebben vooral deze films in huis, de films die wij dan weer gewoon zijn op televisie vind je bijna niet.
Secka (nichtje van mrs Gomez) nam ons ook eens een avondje mee uit. Dat was wel iets helemaal anders dan ‘The Pope John Paul II Parish Hall’! Eerst gingen we naar een award-uitreiking voor DJ’s. Vrij groots opgevat, iedereen in gala, maar als de elektriciteit uitvalt is alles natuurlijk om zeep. Op zich was de organisatie ook echt niet goed, maar dat beginnen we hier wel gewoon te worden. Echt even stilstaan en nadenken bij wat er moet gebeuren, wat prioritair is, waar je naartoe wilt, … nope. Gebeurt hier niet.
Daarna gingen we naar de ‘Tamtam-club’, wat wellicht wel een vrij gerenommeerd ding is aangezien Secka daar naartoe gaat (zij is wel vrij bekend, geloof ik, heeft een eigen radioprogramma enz. Een mega hippe trouwens, maar echt een toffe). Rond 2u ’s nachts zat daar zo goed als niemand, maar blijkbaar was dat door die awarduitreiking. We waren eerder weggelopen omdat de airco echt véél te hoog stond, dus na een tijdje kwam de rest idd achter. Dat deed wel eens deugd, je even goed laten gaan!
Ook nog handig om weten: Lise’s houding en die van mij zijn wat aan het omdraaien… Waar ik in het begin de naïeve tuut was die altijd alles uitlegde aan de klojo’s die ons op straat komen ambeteren en Lise altijd kortaf was, ben ik nu de Belgische bitch en is Lise de zachtere van de 2. ’t Is wel echt goed om met 2 te zijn, voor ontelbaar veel redenen, o.a. dus omdat je elkaar wat kunt temperen: zo zegt Lise het tegen mij als ik te grof wordt en hang ik even de ‘boss lady’ uit wanneer de kerels Lise haar tips van: ‘ga weg’ niet verstaan (werkt ook niet altijd hoor, wees maar gerust).
Aaaah, ik zie hier in mijn dagboek nog iets wat interessant is om te vertellen! We hebben een verlovingsfeest meegemaakt! De dochter van Auntie Fatima die in Engeland woont, is verloofd! Hier is dat dus met een heel feest, georganiseerd door de familie van de vrouw, waar de familie van de man met allerlei geschenken en geld naartoe komt om officiëel in naam van hun zoon (want die is er nooit bij op dat moment) de hand van de dochter komt vragen. Dan worden ze normaal gezien wat op de proef gesteld en krijgen ze een andere dochter te zien (om te weten of de familie de aanstaande bruid wel al eens gezien heeft of niet) of wordt er naar redenen gevraagd of zo. Maar allemaal echt wel vriendschappelijk.
Dan is er normaal gezien een feest waarbij de aanstaande bruidegom dan wel weer aanwezig is, samen met de bruid om hun verloving te vieren! Nu was het koppel zelf er dus niet bij, aangezien ze in Engeland wonen.
Ondertussen zijn we ook met onze danslessen van start gegaan: de 1e week 2 dagen en dan was ik ziek, de 2e week 2 dagen en dan was Lise ziek... Nu gaan we ervoor hoor! 't Is echt wel sjiek, het doet ongelofelijk veel deugd om weer te bewegen (want die velo's hier zijn echte krotten, we hebben er al meer niet dan wel op gereden, dus ja....) We leren vanalles van dansen. Hier zijn er verschillende stammen, Wolov, Fula, Serrer, ... en elke stam heeft zo zijn eigen typische manier van dansen. Wij leren die manieren in een choreografie, wel tof!
Nog een laatste frustratie uiten , dan ronden we af: we kunnen hier echt geen gewone vrienden maken. De familie van Gomez, ça va, maar voor de rest is iedereen hier precies echt gewoon uit op ons geld of om met ons te trouwen (wat dus op hetzelfde neerkomt). Als je hier blank bent, ben je rijk en leef je een droomleventje. Dat is wat de mensen hier denken. Enkele maanden terug zou ik gezegd hebben: ja maar we zijn ook rijk in vergelijking met hen. En in enkele gevallen is dat inderdaad wel waar, maar alles is gewoon zo anders dat de vergelijking gewoon niet opgaat. Ook in Europa zijn er bedelaars, ook als je blank bent moet je werken om geld te verdienen, ook als blanke is het niet altijd evident om werk te vinden, en ga zo maar door. Dat zijn dingen die vele mensen hier niet door hebben. En de uitspraak “toubab give me 5 dalasis, toubab dit, toubab dat…” begint ons ook ferm tegen te steken. De ene dag al meer dan de andere natuurlijk, maar ik zal in elk geval supercontent zijn om in België eens niet meer als attractie (die wellicht wel eens geld zou kunnen schijten) beschouwd te worden als je over straat loopt.
Maar om deze berichtgeving (die nogal van de hak op de tak is, vermoed ik, doordat het zo lang geleden is) positief af te sluiten: we zijn het hier nog niet beu, de familie van Gomez is echt lief voor ons, onze familie hier ook geregeld eens en het zonnetje blijft schijnen…
Hopelijk gaat in België alles nog altijd goed met iedereen! We zijn al over de helft, dus binnen anderhalve maand zien we mekaar terug!
Dikke zoenen,
Lise en Eva
Misschien eerst even over het ziek zijn? Hilarisch en lekker absurd: een angina, allebei! Wel met een beetje andere symptomen, bij mij zat het vooral in mijn keel (die zat zo ferm opgezwollen dat ik zo goed als niet meer kon praten, en was super super pijnlijk, wat er bij komt is wat oorpijn en hoofdpijn) en bij Lise was het vooral barstende koppijn, wat keelpijn en op de eén of andere manier last van haar maag. Koorts hadden we allebei, Malaria hadden we allebei niet (gelukkig), maar ik moest wel naar het ziekenhuis om het te laten testen. Wellicht omdat ik als eerste ziek gevallen ben en de dokter niet zeker was? We zijn beiden een 4-tal dagen out geweest, eerst ik dan Lise. ’t Is echt een gekke situatie, altijd scheelt er wel iets met een van ons! Maar zolang het niets ernstigs is, is alles in orde natuurlijk (al was mijn situatie eventjes wel bangelijk door de koorts en de ferme zwelling maar vooral ook omdat je niet weet wat het is, hoe de dokters hier zullen zijn, hoe het ziekenhuis is, je moet opletten dat alles steriel gebeurt, maken dat je zelf je spuiten mee hebt voor het geval dat het niet steriel gebeurt, pillen krijgen waarvan je niet weet wat ze met je zullen doen, …Bij Lise was het ook niet leuk natuurlijk, maar wisten we al een beetje hoe de ziekte zou kunnen verlopen).
Voor iedereen die ook maar de neiging heeft om zich zorgen te maken: da’s voor niets nodig. Op het moment dat wij dat begonnen doen, hebben we gebeld naar Mustapha (de man bij wie we in het begin logeerden, een vrij belangrijke kerel in Banjul) die ons ’s avonds meteen meenam naar de dokter en overal meeging met ons. Ook toen Lise ziek was, kregen we compagnie en werden we opgehaald door de auto van de BCC enz., dus we krijgen hier echt wel de beste zorgen!
Ondertussen is de tijd hier natuurlijk niet voorbij gekropen, maar best wel gevlogen! We hebben alweer met vanalles kennisgemaakt.
De Nigeriaanse film bijvoorbeeld. Ongelofelijk amateuristisch, geluid: erbarmelijk (in die zin dat het geluid van een duivel bijv. veel te hard staat en je dialogen amper kunt volgen omdat het zo stil is) esthetisch: trekt op de ballen, inhoudelijk: een mix van belachelijk en walgelijk. Een proevertje? Boze duivelaanbidder doet meisjes geloven dat ze naar Europa mogen op voorwaarde dat ze met wat toiletpapier over hun vagina wrijven (geen paniek, er worden geen details gefilmd), maar in feite zijn ze gewoon offers voor de duivel. Op het moment dat ze als offer aanvaard worden (of toch de toiletpapiertjes) komen zowat al hun ingewanden uit de vagina van de meisjes en bloeden ze dood. Andere mensen straffen ze dan weer door ze een dubbele penis te geven of blind te maken. Tof hé zeg. Maar het gekste van allemaal is dat die films hier blijkbaar ongelofelijk goed verkopen en inderdaad, de videotheken (stel je er niet teveel bij voor, 100 films zal al veel zijn) hebben vooral deze films in huis, de films die wij dan weer gewoon zijn op televisie vind je bijna niet.
Secka (nichtje van mrs Gomez) nam ons ook eens een avondje mee uit. Dat was wel iets helemaal anders dan ‘The Pope John Paul II Parish Hall’! Eerst gingen we naar een award-uitreiking voor DJ’s. Vrij groots opgevat, iedereen in gala, maar als de elektriciteit uitvalt is alles natuurlijk om zeep. Op zich was de organisatie ook echt niet goed, maar dat beginnen we hier wel gewoon te worden. Echt even stilstaan en nadenken bij wat er moet gebeuren, wat prioritair is, waar je naartoe wilt, … nope. Gebeurt hier niet.
Daarna gingen we naar de ‘Tamtam-club’, wat wellicht wel een vrij gerenommeerd ding is aangezien Secka daar naartoe gaat (zij is wel vrij bekend, geloof ik, heeft een eigen radioprogramma enz. Een mega hippe trouwens, maar echt een toffe). Rond 2u ’s nachts zat daar zo goed als niemand, maar blijkbaar was dat door die awarduitreiking. We waren eerder weggelopen omdat de airco echt véél te hoog stond, dus na een tijdje kwam de rest idd achter. Dat deed wel eens deugd, je even goed laten gaan!
Ook nog handig om weten: Lise’s houding en die van mij zijn wat aan het omdraaien… Waar ik in het begin de naïeve tuut was die altijd alles uitlegde aan de klojo’s die ons op straat komen ambeteren en Lise altijd kortaf was, ben ik nu de Belgische bitch en is Lise de zachtere van de 2. ’t Is wel echt goed om met 2 te zijn, voor ontelbaar veel redenen, o.a. dus omdat je elkaar wat kunt temperen: zo zegt Lise het tegen mij als ik te grof wordt en hang ik even de ‘boss lady’ uit wanneer de kerels Lise haar tips van: ‘ga weg’ niet verstaan (werkt ook niet altijd hoor, wees maar gerust).
Aaaah, ik zie hier in mijn dagboek nog iets wat interessant is om te vertellen! We hebben een verlovingsfeest meegemaakt! De dochter van Auntie Fatima die in Engeland woont, is verloofd! Hier is dat dus met een heel feest, georganiseerd door de familie van de vrouw, waar de familie van de man met allerlei geschenken en geld naartoe komt om officiëel in naam van hun zoon (want die is er nooit bij op dat moment) de hand van de dochter komt vragen. Dan worden ze normaal gezien wat op de proef gesteld en krijgen ze een andere dochter te zien (om te weten of de familie de aanstaande bruid wel al eens gezien heeft of niet) of wordt er naar redenen gevraagd of zo. Maar allemaal echt wel vriendschappelijk.
Dan is er normaal gezien een feest waarbij de aanstaande bruidegom dan wel weer aanwezig is, samen met de bruid om hun verloving te vieren! Nu was het koppel zelf er dus niet bij, aangezien ze in Engeland wonen.
Ondertussen zijn we ook met onze danslessen van start gegaan: de 1e week 2 dagen en dan was ik ziek, de 2e week 2 dagen en dan was Lise ziek... Nu gaan we ervoor hoor! 't Is echt wel sjiek, het doet ongelofelijk veel deugd om weer te bewegen (want die velo's hier zijn echte krotten, we hebben er al meer niet dan wel op gereden, dus ja....) We leren vanalles van dansen. Hier zijn er verschillende stammen, Wolov, Fula, Serrer, ... en elke stam heeft zo zijn eigen typische manier van dansen. Wij leren die manieren in een choreografie, wel tof!
Nog een laatste frustratie uiten , dan ronden we af: we kunnen hier echt geen gewone vrienden maken. De familie van Gomez, ça va, maar voor de rest is iedereen hier precies echt gewoon uit op ons geld of om met ons te trouwen (wat dus op hetzelfde neerkomt). Als je hier blank bent, ben je rijk en leef je een droomleventje. Dat is wat de mensen hier denken. Enkele maanden terug zou ik gezegd hebben: ja maar we zijn ook rijk in vergelijking met hen. En in enkele gevallen is dat inderdaad wel waar, maar alles is gewoon zo anders dat de vergelijking gewoon niet opgaat. Ook in Europa zijn er bedelaars, ook als je blank bent moet je werken om geld te verdienen, ook als blanke is het niet altijd evident om werk te vinden, en ga zo maar door. Dat zijn dingen die vele mensen hier niet door hebben. En de uitspraak “toubab give me 5 dalasis, toubab dit, toubab dat…” begint ons ook ferm tegen te steken. De ene dag al meer dan de andere natuurlijk, maar ik zal in elk geval supercontent zijn om in België eens niet meer als attractie (die wellicht wel eens geld zou kunnen schijten) beschouwd te worden als je over straat loopt.
Maar om deze berichtgeving (die nogal van de hak op de tak is, vermoed ik, doordat het zo lang geleden is) positief af te sluiten: we zijn het hier nog niet beu, de familie van Gomez is echt lief voor ons, onze familie hier ook geregeld eens en het zonnetje blijft schijnen…
Hopelijk gaat in België alles nog altijd goed met iedereen! We zijn al over de helft, dus binnen anderhalve maand zien we mekaar terug!
Dikke zoenen,
Lise en Eva
vrijdag 22 februari 2008
extraatje 22/02
O ja, nog een supergrappig verhaal als extraatje... onlangs maakte Lise me om 2u 's nachts wakker... 'Eva, er zit een kakkerlak in mijn bed!!". Haha, eerst dacht ik, bon, voor een stomme kakkerlak moet je me toch niet wakker maken! Maar inderdaad, het bleek echt een groot beest te zijn die in de top van haar muskietennet zat en naar boven en beneden kroop. Wetende dat Lise is al niet op haar gemak is als ze een kakkerlak ziet, dacht ik aan mijn allerliefste bioloog-broerie die me als kleintje leerde om beesties te vangen... Dus sneed ik de top van een fles en zorgde ervoor de kakkerlak in de fles terechtkwam (hij kon er gelukkig net in) om hem vervolgens met een elegante (of niet) zwaai buiten te zwieren... De hond was er des te gelukkiger om en ook Lise kon weer rustig slapen... In tussentijd heeft Lise zelf al op eigen houtje een kakkerlak gevangen en buiten gezwierd, dus alles is dik in orde. We zorgen er ook voor dat onze muskietennetten niet meer tot op de grond hangen maar vast zitten in onze matrassen! Geen kakkerlakken in ons bed!
Banjul 22/02
Helloooow la Belgique!
Wat een weekje!! Het weekend: ongelofelijk de max!
We zagen er eerst wat tegenop, weer zo'n familiefeest waarop er ongetwijfeld mega veel wolov gesproken wordt en je overal het woord toubab hoort, wat verraadt dat ze over ons praten. Maar neen 't was helemaal anders! Om te beginnen werden we op zaterdagochtend opgehaald door de zoon, neef en 2 van de dochters van mrs Gomez (de directrice van de school die zich echt over ons ontfermt zonder te pushen) , met de auto! Geen bushtaxi dus deze keer! En eindelijk eens met mensen van onze leeftijd praten deed, zoals mrs Gomez ons zei, effectief echt mega veel deugd! Ze zijn ook echt oprecht, 't is niet dat het hen opgedrongen werd om eens een dagje of 2 voor die zielige toubabs in Banjul te zorgen omdat er daar niets te doen is in het weekend!
We speelden monopoly (hilarisch, dat hebben ze hier dus ook), gingen naar de markt (voor schoenen bij onze African Dresses , hier moet alles namelijk mega goed bij elkaar passen anders is't niet goed!) en daarna naar de meeting. Zo grappig, dat is echt een hele bende van 20 of meer van ongeveer dezelfde leeftijd, allemaal dichte familie van elkaar, neven en nichten. Wel begrijpelijk als je weet dat de papa van Mrs Gomez 2 vrouwen had die elk een 7-tal kinderen hebben... bon dan wordt het inderdaad wel duidelijk!
De zondag hebben we de dag met de nichtjes doorgebracht, waaronder Secka, een mega sterke madam, slechts 21 jaar maar je ziet het niet aan haar charisma hoor, ze straalt echt kracht en een eigen wil uit, zalig! Echt een voorbeeld voor ons! we konden uitslapen (ze maakten ons zelfs niet wakker om naar de mis te gaan, maar Secka gaat meestal ook niet op zondag, vertelde ze ons), wat hier wil zeggen tot een uur of 8, 9, want vanaf dan is iedereen wakker en is het leven en het lawaai alweer op volle gang! Daarna kookten we met Secka en Yandeh (nichtje dat bij Secka leeft), dat duurde wel 5uur! Maar je moet rekenen dat ze hier niet alleen voor hun huisgenoten koken, maar ook voor hun buren en voor eventuele bezoekers. En effectief: plots stond er een vrouwtje met 2 zoontjes en een baby op haar arm in hun compound die het zich er gemakkelijk maakte. Secka wist zelf niet goed wie ze was, "wellicht verre familie of zo"... Voor ons bijna onvoorstelbaar, maar hier doodnormaal. We zagen hier dan ook hoe ze het vlees moeten bereiden, dat duurt gewoon al een uur om het vlees kookklaar te maken want de stukken vlees zijn niet zoals bij ons in de slager, maar echt brokken vlees. Zo zagen we hoe ze van een stukje buik van een koe het haar eraf deden om het te kunnen klaarmaken enz. We zullen het allemaal zelf ook leren, da's echt de max!
Daarna gingen we naar het strand met hen voor een wandelingetje en we aten zelfs een pizza! wow wat een gekke situatie, Secka reed in een soort landrover (sorry nonkel Patrick en Bieke, 'k ben echt slecht in automerken, maar bon 't leek erop...), wat hier wel een goed idee is gezien de staat van de 'wegen' maar ook wel genoeg zegt over de welvaart ten huize Peter Gomez (broer van mrs Gomez) en wij aten achterin een pizza... Wel echt za-lig! We genoten met volle teugen!
Dan maandag independance day... Aaaargh véééééél te warm!! De mensen vonden ons best grappig in onze Afrikaanse kledij! De organisatie trok wel echt op niets! We kwamen toe om 9u en stonden weer op een totaal andere plaats dan in de rehearsal, wat doodnormaal bleek te zijn. De kinderen stonden allemaal klaar, maar pas om 12 uur begon de 'march'! Echt om te stikken, 't was vreselijk warm! Op het moment dat we in het park stilstonden om te 'luisteren' naar de speech van de president leekte het zweet echt van ons lichaam, niet normaal. Mijn kaaksjes natuurlijk weer rood, ondanks het feit dat ik elk uur factor 50+smeerde... maar de dag erna waren de kaakjes alweer beter dankzij een zeer goeie afterstun (vermoed ik toch)!
Wat wel ook minder was, is dat teacher Marie op een gegeven moment schrok van een man in een prachtig kostuum die voor entertainment zorgde maar er wel bangelijk uitzag. Ze droeg naaldhakken en ik stond in haar buurt... jap inderdaad, de naaldhak op mijn grote teen, vlak naast mijn nagel. auw, pijnlijk! Maar gelukkig was ik als kind al lomp genoeg om rariteiten tegen te komen en heb ik dus goed in mijn hoofd wat papa de ex-dokter (nietwaar?) altijd deed. Ook het gezegde "zachte helers maken stinkende wonden" en het liedje "calendula, calendula, calendula, haha" schoten de voorbije dagen ettelijke keren door mijn hoofd, maar niet zonder resultaat! De verwachte ontsteking en dergelijke (want 't was best wel voos) bleven uit en 't is allemaal dik in orde! We zien gin trunten é ;-)
Dinsdagochtend leerden we onze kleren zelf wassen! Wat een werk hier! Zelfs geen waspoeder, dus met echte ouderwetse zeep op die kleren wrijven, dan met je knokkels de stof tegen mekaar wrijven, uitspoelen, in een andere tobbe met water, ophangen... Binnenkort leren we hoe we hier moeten strijken, nog zo'n vreemd systeem want hun strijkijzer ziet er uiteraard helemaal anders uit! Een precieze beschrijving volgt wel nog, foto's ook!
Dan naar het strand met onze zussen en enkele vriendinnen van haar, super super super leuk!! Het water deed vreselijk veel deugd want van maandag tot donderdag was het hier verschrikkelijk warm, echt om slecht te worden!
Woensdag opnieuw lesgeven. Slechte dag voor Lise want Big Margareth, haar mentor, was er niet wegens ziekte en ze stond dus alleen voor de klas... die dus uit de bol ging. Ze luisterden blijkbaar totaal niet en profiteerden van het feit dat zij hen niet slaat, ze verstaat hen niet en zij verstaan haar niet, Lise wil altijd iets nieuws en leuks met hen uitproberen maar ze snappen het gewoon niet, ze drummen zich rond haar en trokken aan haar kleren en duwden hun schriften tegen haar zodat ze ze zou verbeteren terwijl zij telkens weer zij dat ze moesten neerzitten en dat ze zou rondkomen... Even totale demotivatie voor Lise dus!
Gelukkig ging het de dag erna al een stuk beter, enkele leerkrachten zijn binnengekomen 's ochtends om te zeggen dat ze de kinderen zouden slaan als ze niet stil waren en dat werkt natuurlijk.. Ook vandaag was blijkbaar al een stuk beter!
Donderdag was het dan mijn beurt, maar minder erg. De kinderen wilden het gewoon totaal niet verstaan, soms zijn ze echt gewoon dom. Maar ik legde mijn probleem uit aan de mentor, teacher Alex (echt een coole kerel!) en tijdens de extra class (tussen 14u30 en 16u, dat geven wij niet, maar de andere leerkrachten wel) heeft hij die leerstof nog eens gegeven in de klas die 't nog altijd niet door had op zijn manier. Ik heb gevraagd om erbij te mogen zijn om eens te zien hoe hij het aanpakt, en vandaag heb ik het vervolg van de leerstof eens op zijn manier aangepakt en het werkte!! Man man man, 'k was super super content!
Vandaag hielden we dan ook een verwendagje voor onszelf! 's Middags na school zijn we naar het strand gegaan. Rond 15u kwam Patrick dan nog langs, de zoon van mrs Gomez waar we ondertussen al een ferme vriendschap mee gesloten hebben, hij is echt een heel toffe kerel van onze leeftijd, supergrappig maar je kunt er ook serieus mee zijn. Hij is al een paar keer afgekomen van Serrekunda naar ons, echt sjiek. Na het strand zijn we een ijsje gaan eten! we mogen dat niet veel doen want 't is eigenlijk niet zo gezond aangezien de elektriciteit hier geregeld uitvalt en dus ook de diepvries! Maar we halen het wel op een plaats waar we vermoeden dat er ergens een generator is of zo voor de elektriciteit, waar veel toeristen komen en waar het een goede naam heeft. Ons tweede ijsje hier en 't smaakt zo vreselijk lekker!! Dan zijn we gaan eten in Banjul zelf, een restaurantje dat Peter ons aangeraden heeft en waar we onze eerste avond met hem iets zijn gaan eten (Peter is de coördinator van de stedenband tussen Oostende en Banjul en heeft ons hier met veel mensen in contact gebracht en onze stage geregeld in St. Josephs), met 3 voor 6 euro, de max! En superlekker, gewoon een snack (chawarma) maar 't smaakte! Want altijd maar rijst en sla en voze spaghettislierten met vis en kip, 't steekt tegen op den duur! En nu even mailen dus...
Morgenavond gaan we naar SErrekunda om uit te gaan met 'our cousins', Secka en Patrick en Yandeh en nog een aantal vrienden van hen! Zondag brengen we de dag dan weer met hen door en dan maandag... de start van onze 1e volledige week les (want de vorige keer zijn we pas de dinsdag gestart). Maar bon, we zien het alweer beter zitten! Maandag starten we ook met onze Afrikaanse danslessen! Dat wordt ook geweldig. En het gevoel hebben dat je hier een paar echt toffe vrienden rondlopen hebt, dat geeft ook op. O ja, over vrienden gesproken: maandag op independence day hebben we Hanne en Annelies gezien, die ook in Gambia hun stage doen maar elders. Geweldig gewoon! Dat was echt te zalig!
Bon, 't staat echt vast: ik kan niet to the point vertellen. Maar kijk, 't is nu zo en niet anders, take it or leave it :p.
Dikke zoenen!
Eva en Lise
Wat een weekje!! Het weekend: ongelofelijk de max!
We zagen er eerst wat tegenop, weer zo'n familiefeest waarop er ongetwijfeld mega veel wolov gesproken wordt en je overal het woord toubab hoort, wat verraadt dat ze over ons praten. Maar neen 't was helemaal anders! Om te beginnen werden we op zaterdagochtend opgehaald door de zoon, neef en 2 van de dochters van mrs Gomez (de directrice van de school die zich echt over ons ontfermt zonder te pushen) , met de auto! Geen bushtaxi dus deze keer! En eindelijk eens met mensen van onze leeftijd praten deed, zoals mrs Gomez ons zei, effectief echt mega veel deugd! Ze zijn ook echt oprecht, 't is niet dat het hen opgedrongen werd om eens een dagje of 2 voor die zielige toubabs in Banjul te zorgen omdat er daar niets te doen is in het weekend!
We speelden monopoly (hilarisch, dat hebben ze hier dus ook), gingen naar de markt (voor schoenen bij onze African Dresses , hier moet alles namelijk mega goed bij elkaar passen anders is't niet goed!) en daarna naar de meeting. Zo grappig, dat is echt een hele bende van 20 of meer van ongeveer dezelfde leeftijd, allemaal dichte familie van elkaar, neven en nichten. Wel begrijpelijk als je weet dat de papa van Mrs Gomez 2 vrouwen had die elk een 7-tal kinderen hebben... bon dan wordt het inderdaad wel duidelijk!
De zondag hebben we de dag met de nichtjes doorgebracht, waaronder Secka, een mega sterke madam, slechts 21 jaar maar je ziet het niet aan haar charisma hoor, ze straalt echt kracht en een eigen wil uit, zalig! Echt een voorbeeld voor ons! we konden uitslapen (ze maakten ons zelfs niet wakker om naar de mis te gaan, maar Secka gaat meestal ook niet op zondag, vertelde ze ons), wat hier wil zeggen tot een uur of 8, 9, want vanaf dan is iedereen wakker en is het leven en het lawaai alweer op volle gang! Daarna kookten we met Secka en Yandeh (nichtje dat bij Secka leeft), dat duurde wel 5uur! Maar je moet rekenen dat ze hier niet alleen voor hun huisgenoten koken, maar ook voor hun buren en voor eventuele bezoekers. En effectief: plots stond er een vrouwtje met 2 zoontjes en een baby op haar arm in hun compound die het zich er gemakkelijk maakte. Secka wist zelf niet goed wie ze was, "wellicht verre familie of zo"... Voor ons bijna onvoorstelbaar, maar hier doodnormaal. We zagen hier dan ook hoe ze het vlees moeten bereiden, dat duurt gewoon al een uur om het vlees kookklaar te maken want de stukken vlees zijn niet zoals bij ons in de slager, maar echt brokken vlees. Zo zagen we hoe ze van een stukje buik van een koe het haar eraf deden om het te kunnen klaarmaken enz. We zullen het allemaal zelf ook leren, da's echt de max!
Daarna gingen we naar het strand met hen voor een wandelingetje en we aten zelfs een pizza! wow wat een gekke situatie, Secka reed in een soort landrover (sorry nonkel Patrick en Bieke, 'k ben echt slecht in automerken, maar bon 't leek erop...), wat hier wel een goed idee is gezien de staat van de 'wegen' maar ook wel genoeg zegt over de welvaart ten huize Peter Gomez (broer van mrs Gomez) en wij aten achterin een pizza... Wel echt za-lig! We genoten met volle teugen!
Dan maandag independance day... Aaaargh véééééél te warm!! De mensen vonden ons best grappig in onze Afrikaanse kledij! De organisatie trok wel echt op niets! We kwamen toe om 9u en stonden weer op een totaal andere plaats dan in de rehearsal, wat doodnormaal bleek te zijn. De kinderen stonden allemaal klaar, maar pas om 12 uur begon de 'march'! Echt om te stikken, 't was vreselijk warm! Op het moment dat we in het park stilstonden om te 'luisteren' naar de speech van de president leekte het zweet echt van ons lichaam, niet normaal. Mijn kaaksjes natuurlijk weer rood, ondanks het feit dat ik elk uur factor 50+smeerde... maar de dag erna waren de kaakjes alweer beter dankzij een zeer goeie afterstun (vermoed ik toch)!
Wat wel ook minder was, is dat teacher Marie op een gegeven moment schrok van een man in een prachtig kostuum die voor entertainment zorgde maar er wel bangelijk uitzag. Ze droeg naaldhakken en ik stond in haar buurt... jap inderdaad, de naaldhak op mijn grote teen, vlak naast mijn nagel. auw, pijnlijk! Maar gelukkig was ik als kind al lomp genoeg om rariteiten tegen te komen en heb ik dus goed in mijn hoofd wat papa de ex-dokter (nietwaar?) altijd deed. Ook het gezegde "zachte helers maken stinkende wonden" en het liedje "calendula, calendula, calendula, haha" schoten de voorbije dagen ettelijke keren door mijn hoofd, maar niet zonder resultaat! De verwachte ontsteking en dergelijke (want 't was best wel voos) bleven uit en 't is allemaal dik in orde! We zien gin trunten é ;-)
Dinsdagochtend leerden we onze kleren zelf wassen! Wat een werk hier! Zelfs geen waspoeder, dus met echte ouderwetse zeep op die kleren wrijven, dan met je knokkels de stof tegen mekaar wrijven, uitspoelen, in een andere tobbe met water, ophangen... Binnenkort leren we hoe we hier moeten strijken, nog zo'n vreemd systeem want hun strijkijzer ziet er uiteraard helemaal anders uit! Een precieze beschrijving volgt wel nog, foto's ook!
Dan naar het strand met onze zussen en enkele vriendinnen van haar, super super super leuk!! Het water deed vreselijk veel deugd want van maandag tot donderdag was het hier verschrikkelijk warm, echt om slecht te worden!
Woensdag opnieuw lesgeven. Slechte dag voor Lise want Big Margareth, haar mentor, was er niet wegens ziekte en ze stond dus alleen voor de klas... die dus uit de bol ging. Ze luisterden blijkbaar totaal niet en profiteerden van het feit dat zij hen niet slaat, ze verstaat hen niet en zij verstaan haar niet, Lise wil altijd iets nieuws en leuks met hen uitproberen maar ze snappen het gewoon niet, ze drummen zich rond haar en trokken aan haar kleren en duwden hun schriften tegen haar zodat ze ze zou verbeteren terwijl zij telkens weer zij dat ze moesten neerzitten en dat ze zou rondkomen... Even totale demotivatie voor Lise dus!
Gelukkig ging het de dag erna al een stuk beter, enkele leerkrachten zijn binnengekomen 's ochtends om te zeggen dat ze de kinderen zouden slaan als ze niet stil waren en dat werkt natuurlijk.. Ook vandaag was blijkbaar al een stuk beter!
Donderdag was het dan mijn beurt, maar minder erg. De kinderen wilden het gewoon totaal niet verstaan, soms zijn ze echt gewoon dom. Maar ik legde mijn probleem uit aan de mentor, teacher Alex (echt een coole kerel!) en tijdens de extra class (tussen 14u30 en 16u, dat geven wij niet, maar de andere leerkrachten wel) heeft hij die leerstof nog eens gegeven in de klas die 't nog altijd niet door had op zijn manier. Ik heb gevraagd om erbij te mogen zijn om eens te zien hoe hij het aanpakt, en vandaag heb ik het vervolg van de leerstof eens op zijn manier aangepakt en het werkte!! Man man man, 'k was super super content!
Vandaag hielden we dan ook een verwendagje voor onszelf! 's Middags na school zijn we naar het strand gegaan. Rond 15u kwam Patrick dan nog langs, de zoon van mrs Gomez waar we ondertussen al een ferme vriendschap mee gesloten hebben, hij is echt een heel toffe kerel van onze leeftijd, supergrappig maar je kunt er ook serieus mee zijn. Hij is al een paar keer afgekomen van Serrekunda naar ons, echt sjiek. Na het strand zijn we een ijsje gaan eten! we mogen dat niet veel doen want 't is eigenlijk niet zo gezond aangezien de elektriciteit hier geregeld uitvalt en dus ook de diepvries! Maar we halen het wel op een plaats waar we vermoeden dat er ergens een generator is of zo voor de elektriciteit, waar veel toeristen komen en waar het een goede naam heeft. Ons tweede ijsje hier en 't smaakt zo vreselijk lekker!! Dan zijn we gaan eten in Banjul zelf, een restaurantje dat Peter ons aangeraden heeft en waar we onze eerste avond met hem iets zijn gaan eten (Peter is de coördinator van de stedenband tussen Oostende en Banjul en heeft ons hier met veel mensen in contact gebracht en onze stage geregeld in St. Josephs), met 3 voor 6 euro, de max! En superlekker, gewoon een snack (chawarma) maar 't smaakte! Want altijd maar rijst en sla en voze spaghettislierten met vis en kip, 't steekt tegen op den duur! En nu even mailen dus...
Morgenavond gaan we naar SErrekunda om uit te gaan met 'our cousins', Secka en Patrick en Yandeh en nog een aantal vrienden van hen! Zondag brengen we de dag dan weer met hen door en dan maandag... de start van onze 1e volledige week les (want de vorige keer zijn we pas de dinsdag gestart). Maar bon, we zien het alweer beter zitten! Maandag starten we ook met onze Afrikaanse danslessen! Dat wordt ook geweldig. En het gevoel hebben dat je hier een paar echt toffe vrienden rondlopen hebt, dat geeft ook op. O ja, over vrienden gesproken: maandag op independence day hebben we Hanne en Annelies gezien, die ook in Gambia hun stage doen maar elders. Geweldig gewoon! Dat was echt te zalig!
Bon, 't staat echt vast: ik kan niet to the point vertellen. Maar kijk, 't is nu zo en niet anders, take it or leave it :p.
Dikke zoenen!
Eva en Lise
vrijdag 15 februari 2008
Banjul 15/02
Hello!!
Vééél te vertellen...
Om te beginnen: het lesgeven. Verschrikkelijk lastig. Zalig om weer iets te kunnen aanpakken, maar wat een ongelofelijke aanpassing!! Ik zal vooral voor mezelf praten nu, want Lise zit in een ander deel van het gebouw en in de 2e grade (2e lj). Haar grootste probleem is blijkbaar de afstompende en weinig diepgaande oefeningen die ze moet geven, de weinige mogelijkheden in communicatie met de kinderen (zij spreken vooral Wolov en kunnen blijkbaar echt nog niet goed lezen of schrijven in het Engels) en het verschil in tucht en discipline. Die kinderen zijn opgekweekt met stokslagen en reageren dus niet op de 'normale' manier van stilte vragen bij ons. Zo vertelde ze me dat ze riep: "keep quiet", dan zijn er een paar die reageren en ook naar de anderen roepen: "keep quiet", met als gevolg dat op den duur heel die bende aan het roepen is: "keep quiet"... Niet simpel dus. Ze slaagt er wel in om een soort differentiatie te voorzien door extra oefeningen te geven aan de sterkere leerlingen en door extra oefeningen te maken voor het mentaal gehandicapte kindje in de klas. Dat kan ik nog niet zeggen, maar 't zal algauw duidelijk worden waarom.
Bon, ik geef hen dus Engels en Wiskunde. Het 5e lj is hier ingedeeld in 2 klassen: de A-klas en B-klas. Na een examen worden ze opnieuw ingedeeld: A= sterk, B= zwak. Met als gevolg dat de A-klas voor Engels aan pagina 65 zit en de B-klas aan pagina 40. Nu ja, de leraar Engels zegt dat ik gewoon het boek moet volgen en dat het niet echt uitmaakt waar ik uitkom tegen Pasen (dan hebben ze examens). Wat ik niet goed begrijp, maar bon.
Wiskunde daarentegen, van die leerkracht kreeg ik 5 topics om te geven (tijd, omtrek, deling en vermenigvuldiging met kommagetallen en nog 2). Ik dacht: 5 weken tegen dat we Pasen zijn, komt dik in orde, per week een topic. Ja m'n voeten. Hij had me al gewaarschuwd dat ik dat maar kon proberen, maar dat ik zou moeten zien in hoeverre dat lukt.
De 1e 2 lessen (optellen en aftrekken van tijd: seconden, minuten, uren en dagen) was ik vrij content: de leerlingen zeiden dat ze alles goed begrepen! De 2e les kwam ik tot zelfstandige inoefening (want hier geef je als leerkracht lager onderwijs blijkbaar ook maar 2 vakken en loopt het ene vak uit dan heb je gewoon minder tijd, maar dat gaat niet over 5 minuutjes maar dan wel over hele lesuren), dus na de 2e les begin ik te verbeteren (niet minder dan 100 schriften vervelende oefeningen wiskunde waarbij hun geschrift van cijfers en letters echt nog anders is dan dat van ons en dat dus ook al een aanpassing is). Eén van hen had de helft, de rest schommelde tussen 0 en 3,5/10. En zij maar allemaal mooi knikken en zeggen dat ze het begrijpen, aargh! Demotivatie even troef natuurlijk. Gelukkig heb ik toch al zoveel ervaring dat ik weet dat, had ik die oefeningen in België uitgelegd, de kinderen het zeker zouden begrepen hebben. Aan mijn capaciteiten lag het dus niet, zo zelfzeker ben ik wel. Dan maar terug naar de basis gaan. Wat bleek: de kinderen kunnen de begrippen seconde, minuut, uur en dag niet eens in de juiste volgorde plaatsen van weinig naar veel tijd!! En ik maar oefenen met hen dat er 60 seconden in een minuut zitten enzovoort enzovoort. Bon. Tegen deze ochtend moesten ze dus hun 'timetable' vanbuiten kennen. Bij het invullen van het aanwezigheidsregister (jawel, dat kennen ze hier ook, maar het neemt verdomd veel tijd in beslag) moesten ze per 5 bij teacher Eva komen om hun timetable te zeggen. Zoals beloofd mochten de kinderen die het niet konden hun timetable 10 x schrijven.
DAt is namelijk nog zoiets. WE moeten ongelofelijk streng zijn. De kinderen zijn het gewoon dat leerkrachten hen met de stok in het gareel houden, maar Lise en ik willen daar natuurlijk niet van weten. 't Is echt grof.
Het gebouwtje waar ik lesgeef bestaat uit 4 klaslokalen waarvan de muren niet tot boven dicht zijn, groot genoeg om een bord op te hangen (of toch iets wat erop lijkt), maar zeker niet tot aan het plafond. Met andere woorden: je hebt niet alleen het lawaai van jouw 50 kinderen maar dat van de andere 3 klassen erbij. Mocht er dan nog discipline zijn, dan is er relatieve stilte in alle 4 de klassen, maar het gebeurt erg vaak dat een leerkracht gewoon wat rondloopt in de school of weet ik veel waar uithangt en de kinderen dus een uur geen les hebben. Gevolg: ik kan niet anders dan roepen opdat de kinderen achteraan mij begrijpen. Ik hoop dat mijn stem het niet begeeft, maar bon als het zo is dan kan ik geen lesgeven en heb ik een paar dagjes vakantie (zou wel van pas komen...).
Wat is een ander gevolg: als de leerkracht in de klas naast mij begint te meppen, hoort iedereen het. Zo sloeg de leerkracht tijdens mijn eerste les Engels in de klas ernaast gedurende wel 20' lang op de kinderen tot ik ze hoorde roepen en huilen van de pijn. Op dat moment moet je van je hart een steen maken en een vuist ballen om niet naar die leerkracht te stappen en hem te vragen alsjeblieft op te houden, want dat zou hier geen steek uithalen. Ik heb het er al over gehad met enkelen van hen, maar voor hen is slaan de enige oplossing. Echt rottig. Maar bon, voor mij is de grootste uitdaging dus eerst en vooral hun basisniveau wat optrekken, ondertussen proberen om extra oefeningen te voorzien voor de rappere kinderen en om een strafsysteem te proberen in te voeren dat genoeg werkt zodat ik kan bewijzen aan de andere leerkrachten dat het echt wel anders kan. Een voorbeeldje hiervan is bijvoorbeeld om hen de timetable 10x te laten schrijven als ze het niet geblokt hebben. WEet je dat ze het er heel de ochtend over gedaan hebben? Niet normaal. Maar bon, misschien zijn ze nu geleerd?
Genoeg nu over het lesgeven: daar zullen we nog veel werk aan hebben vrees ik.
Gisteren hebben we elk een fiets gekocht!! HEEEEEERLIJK!!! Echt, eindelijk je eens sneller kunnen voortbewegen in Banjul dan te voet, eindelijk je eens kunnen verplaatsen onafhankelijk van een taxi en niemand die je tegenhoudt (je aanstaren omdat ze een toubab op een fiets hier niet veel tegenkomen komt er natuurlijk wel bij, maar bon, als we maar van die lastige venten af zijn hihi)
Deze ochtend was het wel even een bizar moment. Auntie Fatima (de mama van ons huishouden) kwam plots naar buiten met een flesje water van Lourdes, ze zegende precies onze fietsen, zei het Onze Vader en een Weesgegroetje dat er ons niets zou overkomen, goot wat water van Lourdes op onze fietsen en we mochten vertrekken... Uiteindelijk een erg lief gebaar, maar wij zijn dit soort van geloofsuitingen totaal niet gewoon, ik vreesde echt in de slappe lach uit te barsten (gelukkig kon ik me beheersen want dat zou super grof geweest zijn) maar dat is echt zo ongelofelijk raar voor ons!
Gelukkig is ze precies al van haar plan afgestapt om ons elke ochtend om 6u te laten opstaan om naar de mis te gaan, oef! Pak van ons hart, we hebben er zelfs niet over moeten praten met haar!
Vandaag moesten we blijkbaar geen lesgeven: rehearsal voor Independence Day (maandag). DAt wordt precies wel een groot gebeuren! Morgen komen er al enkele presidenten op bezoek naar Banjul, er is een extra Set Setta ingelast (national cleaning day) hiervoor. En maandag marcheren Lise en ik dus als leerkrachten van ST. Josephs BAsic Cycle met de kleine delegatie van onze school in het park van Banjul voor de president... Die zal dan blijkbaar een lange speech geven en dan mogen we weer weg... 'k Zie er een beetje tegenop omdat dat park in de blakende zon ligt. Deze morgen bijvoorbeeld waren we niet voorbereid op een dergelijke rehearsal. Lap, ik had dus geen zonnecrème aangedaan en mijn gezicht heeft alweer de kleur van een gekookte kreeft...
Leuk detail bij deze Independence Day: we hebben onze eerste elegante AFrikaanse kledij (precies wel echt een must op Independence Day)! De school zorgde ervoor dat we aan de stof konden geraken en naar de kleermaker konden gaan, vandaag hebben we het eens gepast en 't is echt nog sjiek! We moeten morgen blijkbaar nog om juwelen en schoenen naar SErrekunda! Voor ons zou dat niet moeten, maar de Afrikaanse vrouwen zijn hier echt wel heel fier en de teachers staan erop dat we al die details leren en dat dus ook de accessoires bij de kledij moeten! Ach ja, niet dat we fel protesteren hoor...
Plannen voor het weekend: we worden opgepikt door de dochter van de directrice om het weekend bij haar in Serrekunda door te brengen. Enerzijds zal het leuk zijn omdat we eens zullen kunnen praten met leeftijdsgenoten (die zijn we hier precies nog niet tegengekomen), anderzijds zien we wel wat op tegen opnieuw knikken en blij en beleefd en dankbaar zijn, tegen het opnieuw in een nieuwe situatie gesmeten worden en opnieuw een familiefeest meemaken waarbij ze constant Wolov praten en wij er voor piet snot bij zitten... Maar we blijven positief: 't zal allemaal wel meevallen!
Toch zien we ernaar uit om eens een rustig weekend te hebben en om eens te kunnen afspreken met Hanne en Annelies! Gelukkig is er maandag en dinsdag geen school (door de Independence Day), dus dinsdag hebben we al een dagje strand gepland met Nancy (de dochter des huizes) en haar vriendinnen, dat wordt dan gelukkig even relaxen!
O ja, de magen stellen het alsmaar beter! We beginnen soms zelfs weer eens honger te hebben (wat een serieuze geruststelling is!)
Hopelijk stellen jullie het in ons Belgenlandje ook allemaal goed? Merci voor de mailtjes in elk geval, ze doen echt deugd!!
Zoenen van Lise en EVa
Vééél te vertellen...
Om te beginnen: het lesgeven. Verschrikkelijk lastig. Zalig om weer iets te kunnen aanpakken, maar wat een ongelofelijke aanpassing!! Ik zal vooral voor mezelf praten nu, want Lise zit in een ander deel van het gebouw en in de 2e grade (2e lj). Haar grootste probleem is blijkbaar de afstompende en weinig diepgaande oefeningen die ze moet geven, de weinige mogelijkheden in communicatie met de kinderen (zij spreken vooral Wolov en kunnen blijkbaar echt nog niet goed lezen of schrijven in het Engels) en het verschil in tucht en discipline. Die kinderen zijn opgekweekt met stokslagen en reageren dus niet op de 'normale' manier van stilte vragen bij ons. Zo vertelde ze me dat ze riep: "keep quiet", dan zijn er een paar die reageren en ook naar de anderen roepen: "keep quiet", met als gevolg dat op den duur heel die bende aan het roepen is: "keep quiet"... Niet simpel dus. Ze slaagt er wel in om een soort differentiatie te voorzien door extra oefeningen te geven aan de sterkere leerlingen en door extra oefeningen te maken voor het mentaal gehandicapte kindje in de klas. Dat kan ik nog niet zeggen, maar 't zal algauw duidelijk worden waarom.
Bon, ik geef hen dus Engels en Wiskunde. Het 5e lj is hier ingedeeld in 2 klassen: de A-klas en B-klas. Na een examen worden ze opnieuw ingedeeld: A= sterk, B= zwak. Met als gevolg dat de A-klas voor Engels aan pagina 65 zit en de B-klas aan pagina 40. Nu ja, de leraar Engels zegt dat ik gewoon het boek moet volgen en dat het niet echt uitmaakt waar ik uitkom tegen Pasen (dan hebben ze examens). Wat ik niet goed begrijp, maar bon.
Wiskunde daarentegen, van die leerkracht kreeg ik 5 topics om te geven (tijd, omtrek, deling en vermenigvuldiging met kommagetallen en nog 2). Ik dacht: 5 weken tegen dat we Pasen zijn, komt dik in orde, per week een topic. Ja m'n voeten. Hij had me al gewaarschuwd dat ik dat maar kon proberen, maar dat ik zou moeten zien in hoeverre dat lukt.
De 1e 2 lessen (optellen en aftrekken van tijd: seconden, minuten, uren en dagen) was ik vrij content: de leerlingen zeiden dat ze alles goed begrepen! De 2e les kwam ik tot zelfstandige inoefening (want hier geef je als leerkracht lager onderwijs blijkbaar ook maar 2 vakken en loopt het ene vak uit dan heb je gewoon minder tijd, maar dat gaat niet over 5 minuutjes maar dan wel over hele lesuren), dus na de 2e les begin ik te verbeteren (niet minder dan 100 schriften vervelende oefeningen wiskunde waarbij hun geschrift van cijfers en letters echt nog anders is dan dat van ons en dat dus ook al een aanpassing is). Eén van hen had de helft, de rest schommelde tussen 0 en 3,5/10. En zij maar allemaal mooi knikken en zeggen dat ze het begrijpen, aargh! Demotivatie even troef natuurlijk. Gelukkig heb ik toch al zoveel ervaring dat ik weet dat, had ik die oefeningen in België uitgelegd, de kinderen het zeker zouden begrepen hebben. Aan mijn capaciteiten lag het dus niet, zo zelfzeker ben ik wel. Dan maar terug naar de basis gaan. Wat bleek: de kinderen kunnen de begrippen seconde, minuut, uur en dag niet eens in de juiste volgorde plaatsen van weinig naar veel tijd!! En ik maar oefenen met hen dat er 60 seconden in een minuut zitten enzovoort enzovoort. Bon. Tegen deze ochtend moesten ze dus hun 'timetable' vanbuiten kennen. Bij het invullen van het aanwezigheidsregister (jawel, dat kennen ze hier ook, maar het neemt verdomd veel tijd in beslag) moesten ze per 5 bij teacher Eva komen om hun timetable te zeggen. Zoals beloofd mochten de kinderen die het niet konden hun timetable 10 x schrijven.
DAt is namelijk nog zoiets. WE moeten ongelofelijk streng zijn. De kinderen zijn het gewoon dat leerkrachten hen met de stok in het gareel houden, maar Lise en ik willen daar natuurlijk niet van weten. 't Is echt grof.
Het gebouwtje waar ik lesgeef bestaat uit 4 klaslokalen waarvan de muren niet tot boven dicht zijn, groot genoeg om een bord op te hangen (of toch iets wat erop lijkt), maar zeker niet tot aan het plafond. Met andere woorden: je hebt niet alleen het lawaai van jouw 50 kinderen maar dat van de andere 3 klassen erbij. Mocht er dan nog discipline zijn, dan is er relatieve stilte in alle 4 de klassen, maar het gebeurt erg vaak dat een leerkracht gewoon wat rondloopt in de school of weet ik veel waar uithangt en de kinderen dus een uur geen les hebben. Gevolg: ik kan niet anders dan roepen opdat de kinderen achteraan mij begrijpen. Ik hoop dat mijn stem het niet begeeft, maar bon als het zo is dan kan ik geen lesgeven en heb ik een paar dagjes vakantie (zou wel van pas komen...).
Wat is een ander gevolg: als de leerkracht in de klas naast mij begint te meppen, hoort iedereen het. Zo sloeg de leerkracht tijdens mijn eerste les Engels in de klas ernaast gedurende wel 20' lang op de kinderen tot ik ze hoorde roepen en huilen van de pijn. Op dat moment moet je van je hart een steen maken en een vuist ballen om niet naar die leerkracht te stappen en hem te vragen alsjeblieft op te houden, want dat zou hier geen steek uithalen. Ik heb het er al over gehad met enkelen van hen, maar voor hen is slaan de enige oplossing. Echt rottig. Maar bon, voor mij is de grootste uitdaging dus eerst en vooral hun basisniveau wat optrekken, ondertussen proberen om extra oefeningen te voorzien voor de rappere kinderen en om een strafsysteem te proberen in te voeren dat genoeg werkt zodat ik kan bewijzen aan de andere leerkrachten dat het echt wel anders kan. Een voorbeeldje hiervan is bijvoorbeeld om hen de timetable 10x te laten schrijven als ze het niet geblokt hebben. WEet je dat ze het er heel de ochtend over gedaan hebben? Niet normaal. Maar bon, misschien zijn ze nu geleerd?
Genoeg nu over het lesgeven: daar zullen we nog veel werk aan hebben vrees ik.
Gisteren hebben we elk een fiets gekocht!! HEEEEEERLIJK!!! Echt, eindelijk je eens sneller kunnen voortbewegen in Banjul dan te voet, eindelijk je eens kunnen verplaatsen onafhankelijk van een taxi en niemand die je tegenhoudt (je aanstaren omdat ze een toubab op een fiets hier niet veel tegenkomen komt er natuurlijk wel bij, maar bon, als we maar van die lastige venten af zijn hihi)
Deze ochtend was het wel even een bizar moment. Auntie Fatima (de mama van ons huishouden) kwam plots naar buiten met een flesje water van Lourdes, ze zegende precies onze fietsen, zei het Onze Vader en een Weesgegroetje dat er ons niets zou overkomen, goot wat water van Lourdes op onze fietsen en we mochten vertrekken... Uiteindelijk een erg lief gebaar, maar wij zijn dit soort van geloofsuitingen totaal niet gewoon, ik vreesde echt in de slappe lach uit te barsten (gelukkig kon ik me beheersen want dat zou super grof geweest zijn) maar dat is echt zo ongelofelijk raar voor ons!
Gelukkig is ze precies al van haar plan afgestapt om ons elke ochtend om 6u te laten opstaan om naar de mis te gaan, oef! Pak van ons hart, we hebben er zelfs niet over moeten praten met haar!
Vandaag moesten we blijkbaar geen lesgeven: rehearsal voor Independence Day (maandag). DAt wordt precies wel een groot gebeuren! Morgen komen er al enkele presidenten op bezoek naar Banjul, er is een extra Set Setta ingelast (national cleaning day) hiervoor. En maandag marcheren Lise en ik dus als leerkrachten van ST. Josephs BAsic Cycle met de kleine delegatie van onze school in het park van Banjul voor de president... Die zal dan blijkbaar een lange speech geven en dan mogen we weer weg... 'k Zie er een beetje tegenop omdat dat park in de blakende zon ligt. Deze morgen bijvoorbeeld waren we niet voorbereid op een dergelijke rehearsal. Lap, ik had dus geen zonnecrème aangedaan en mijn gezicht heeft alweer de kleur van een gekookte kreeft...
Leuk detail bij deze Independence Day: we hebben onze eerste elegante AFrikaanse kledij (precies wel echt een must op Independence Day)! De school zorgde ervoor dat we aan de stof konden geraken en naar de kleermaker konden gaan, vandaag hebben we het eens gepast en 't is echt nog sjiek! We moeten morgen blijkbaar nog om juwelen en schoenen naar SErrekunda! Voor ons zou dat niet moeten, maar de Afrikaanse vrouwen zijn hier echt wel heel fier en de teachers staan erop dat we al die details leren en dat dus ook de accessoires bij de kledij moeten! Ach ja, niet dat we fel protesteren hoor...
Plannen voor het weekend: we worden opgepikt door de dochter van de directrice om het weekend bij haar in Serrekunda door te brengen. Enerzijds zal het leuk zijn omdat we eens zullen kunnen praten met leeftijdsgenoten (die zijn we hier precies nog niet tegengekomen), anderzijds zien we wel wat op tegen opnieuw knikken en blij en beleefd en dankbaar zijn, tegen het opnieuw in een nieuwe situatie gesmeten worden en opnieuw een familiefeest meemaken waarbij ze constant Wolov praten en wij er voor piet snot bij zitten... Maar we blijven positief: 't zal allemaal wel meevallen!
Toch zien we ernaar uit om eens een rustig weekend te hebben en om eens te kunnen afspreken met Hanne en Annelies! Gelukkig is er maandag en dinsdag geen school (door de Independence Day), dus dinsdag hebben we al een dagje strand gepland met Nancy (de dochter des huizes) en haar vriendinnen, dat wordt dan gelukkig even relaxen!
O ja, de magen stellen het alsmaar beter! We beginnen soms zelfs weer eens honger te hebben (wat een serieuze geruststelling is!)
Hopelijk stellen jullie het in ons Belgenlandje ook allemaal goed? Merci voor de mailtjes in elk geval, ze doen echt deugd!!
Zoenen van Lise en EVa
Abonneren op:
Posts (Atom)
Woodpecker en de Bosbesjes
Onze eerste benefietconcertje in de Lokkedize: geslaagd! Merci iedereen! Voor meer foto's: kijk op www.myspace.be/banjulbabes
Gambiance 27/10/07:
Stand van de gambiakoffer.
